OGÓLNE WSKAZÓWKI PODCZAS LCZNICZEJ GŁODÓWKI

apetyt. Przy dobrowolnym głodowaniu, jeśli ściśle będą spełnione wskazówki, metody, apetyt (łaknienie) znikną zwykle przy końcu pierwszego dnia i w dalszym ciągu głoduje się nie odczuwając jakichkolwiek cierpień z powodu głodowania. W wypadku gdy apetyt jednak nie zniknie należy wziąć 1 – 2 nieduże łyżki zimnej wody. Chłód jej podziała na żołądek w ten sposób, że zniknie apetyt.

Temperatura. W ciągu pierwszych trzech dni temperatura opada zwykle o 0,5 – 1 stopnia C i w dalszym ciągu ciągle stoi na tym samym stopniu. Puls podczas głodowania traci zupełnie prawie znaczenie, jako wskaźnik ogólnego stanu obiegu krwi. Puls może podnieść się do 130 uderzeń na minutę, lecz temperatura nie podniesie się nawet o 0,1 stopnia C, puls może opaść do 30 uderzeń na minutę, a człowiek będzie się czuł spokojnie i w pełni sił. Ważniejszym wskaźnikiem ogólnego stanu organizmu podczas głodowania jest sen. Dopóki sen jest spokojny i wzmacnia – nie ma powodów do obaw. W razie ustalenia się uporczywej bezsenności – należy przerwać głodowanie, gdyż oznacza to, że organizm jest nerwowo osłabiony.

Zwykły przebieg głodowania. Zwykle pierwszy tydzień ze względu na niezwykłość uczuć i trosk staje się dla głodującego uciążliwym. Najcięższymi dniami w tym właśnie tygodniu bywają najczęściej dzień 4 i 5. Rankiem dnia 7 głodujący budzi się z poczuciem siły i lekkości i od tej chwili drugi tydzień przechodzi spokojniej i i bardziej zbliżony jest do normalnego stanu, niż to miało miejsce w pierwszym tygodniu. 

Trzeci zaś przechodzi jeszcze lżej i ten właśnie jest najlżejszym we wszystkich 6 tygodniach głodowania. Głodujący przyzwyczaja się już do nowego trybu życia i ten mu nie dolega. Czwarty tydzień również nie jest ciężkim. Natomiast piąty i szósty tydzień mogą już być cięższymi, gdyż w tym właśnie czasie oczyszczają się najgłębsze warstwy organizmu i wydzielają się najgorsze odchody, lecz nadzieja bliskiego końca, zakończenia wielkiego wysiłku i odkrycia nowej drogi życia, dopomaga to przetrwanie. Już w pierwszym tygodniu głodujący dochodzi do przekonania, że głodowanie da mu wielką korzyść i ta świadomość podtrzymuje go w chęci wytrwania do końca, tak, że w istocie rzeczy, aby stosować moją metodę w ciągu miesiąca trzeba pewnego naprężenia woli tylko w ciągu pierwszych 3 – 5 dni, a następnie chory sam nie będzie chciał cofnąć i przerwać rozpoczętego leczenia przed upływem terminu.

W ciągu pierwszych 3 dni ubywa choremu na wadze ok. 1,5 kg dziennie. Przez ten czas ubywa przede wszystkim tłuszcz i płyny znajdujące się zwykle w ciele w nadmiernej ilości u mieszkańców miast. Później codzienny ubytek na wadze szybko się zmniejsza, lecz strata na wadze nie może być powodem niepokoju, nawet gdyby była duża. Nie ma niestety na to rady, jeśli człowiek do takiego stopnia zanieczyścił swój organizm. Dobrze wszak jest, że w każdym bądź razie organizm ten oczyszcza się. Z chwilą rozpoczęcia jedzenia przez kuracjusza waga ciała powiększa się w szybszym tempie, aniżeli zmniejszała się. Z własnego doświadczenia przekonałem się, że po 37 dniach głodowania odzyskałem z powrotem 8 kilo w ciągu 5 dni po rozpoczęciu normalnego odżywiania się, ale tego nikomu nie radzę naśladować.

Od czasu do czasu podczas głodowania należy zwracać uwagę na temperaturę. Jeśli się ona nie podwyższa, oznacza to normalne oczyszczenie się organizmu bez jakichkolwiek komplikacji. Jeśli natomiast temperatura podnosi się, oznacza to, że oczyszczenie organizmu odbiera za dużo sił. W razie dołączenia się do tego również bezsenności, należy przerwać głodowanie, nie zrzekając się go jednak zupełnie, gdyż podniesienie się temperatury oznacza, że głodowanie jest dla chorego potrzebne i korzystne – organizm bowiem jest bardzo zanieczyszczony.

W praktyce mojej największy ubytek na wadze zaobserwowałem u pewnego chorego, który w ciągu 2 pierwszych dni stracił 3,5 kilo, lecz przez cały ten czas ogromnie się pocił. Widocznie było to właściwością jego natury. Z biegiem czasu jak już zaznaczyłem strata na wadze szybko zmniejsza się i na 5 – 6 tydzień ubywa wszystkiego 80 – 120 gr. Dziennie. Jeżeli stosuje się lewatywę należycie oraz żołądek i kiszki same przez się są zdrowe, to nie wywołują one żadnych nieprzyjemnych uczuć, ale ludność nie ma u nas doświadczenia w stosowaniu tego typu zabiegów. Zdarza się często, że chory nie może przyjąć do kiszek całkowitej ilości wody z lewatywy, gdyż gwałtowny kurcz wyrzuca raptem na samym początku zabiegu całą wodę z kiszek. Zdarza się to zwykle z 2 powodów: pozostawienie w gumowej rurce lewatywy powietrza, które wchodząc razem z wodą do kiszek drażni je i wywołuje raptowny kurcz. Drugi powód: zatkanie kiszek. Uwaga i wytrwałość usuną te przeszkody.

Uryna. Podczas głodowania uryna przyjmuje ciemne zabarwienie, a nawet może stać się czerwoną z obfitym osadem. Jest to oznaka oczyszczania się nerek, nie ma więc powodu do niepokoju, tym bardziej, że organizm wyrzuca z nerek najszkodliwsze pozostałości.

Serce. Działalność serca również może się wydawać czasem przyspieszoną, a bywa to dlatego, że na skutek głodowania nadmiar tłuszczu ubywa z mięśni sercowych. Mięśnie te wzmacniają się z jednoczesnym pewnym ich podrażnieniem, nie jest to jednak osłabienie, lecz przeciwnie wzmocnienie serca. Dowodem tego może służyć fakt, że głodujący już po pierwszych dniach głodowania wchodzi po schodach łatwiej niż zwykle. 

Oczy. Może również powstać uczucie gorączki w oczach  i palenie po brzegach powiek. Jest to też oznaką procesu oczyszczania w oczach, które po głodowaniu będą lepiej widzieć.

Głos. W pewnych wypadkach głodowania głos traci swą dźwięczność i staje się słabym i ochrypłym, bez podwyższenia temperatury i bez żadnego bólu. Po przeprowadzeniu głodowania głos nabierze siły i dźwięczności.

Nogi. Podczas pierwszych 10 – 12 dni głodowania zdarza się często, że słabną nogi, lecz stopniowo przechodzi to i chory przy chodzeniu mniej się męczy niż poprzednio.

Nowe i stare bóle. Podczas głodowania odczuwa się również często słabe bóle, jest to oznaka byłych chorób: febry, reumatyzmu, stłuczeń, skaleczeń, itp. Bóle te bywają zawsze w lekkiej formie i krótkotrwałe i zdarzają się wyłącznie wtedy, kiedy organizm posiada dostateczny zasób sił, aby skończyć z nimi raz na zawsze w krótkim czasie, co następuje. Należy stąd wyciągnąć wniosek, że jeśli człowiek odżywia się normalnie, tj. przez żołądek i zaczyna odczuwać jakieś bóle – jest to oznaką początku jakiejś choroby i musi wystrzegać się; lecz kiedy kuracjusz odczuwa pewne dolegliwości podczas głodowania, oznacza to, że albo jakaś stara choroba, bądź też nowa ukryta usuwa się z ciała i należy mieć wytrwałość, a dolegliwości ustaną i więcej nie powrócą.

Diagnoza. Wobec tego, że organizm w ciągu pierwszego tygodnia głodowania sam wykazuje wszystkie swoje wady, zachodzi zasadnicza zmiana warunków badania chorego przez lekarza. 

Obecnie lekarz przy pierwszym zetknięciu się i zbadaniu chorego przez skórę, ustala natychmiast co i gdzie człowiekowi dolega i jakie są rozbieżności pomiędzy jego organizmem, a naturą. Lekarz musi w ten sposób postępować, gdyż przed napisaniem pierwszej recepty musi ustalić chorobę pacjenta, każda bowiem choroba wymaga innego odpowiedniego lekarstwa. Przy stosowaniu mojej metody leczenia nie używam wcale lekarstw i ustalam choroby, na które cierpi pacjent przede wszystkim na podstawie wskazówek, udzielanych przez jego organizm w ciągu pierwszego tygodnia głodowania. 

Zachodzi przy tym ta różnica, że ja ustalam chorobę nie na podstawie domysłów i badań przez skórę pacjenta, która jest nieprzezroczystą, lecz na podstawie ścisłych faktów, tj. uczuć chorego, opowiadanych przez jego organizm i jego samego. Rozumie się, że na mnie pada obowiązek w tym wypadku umiejętnego wypytania chorego i zrozumienia wskazanych przez niego oznak, wtedy na pewno lepiej wiedzieć będę od lekarza czy np. kuracjusz ma chorobliwe zwiększenie wątroby, czy jest ona u niego szeroką od urodzenia, czy kuracjusz ma od urodzenia niżej położony żołądek, czy to jest z powodu choroby oraz czy nie ma w tym nic niebezpiecznego, inaczej mówiąc będę ściśle wiedzieć co i jak u chorego mam leczyć. Dlatego też kładę szczególny nacisk na zbadanie chorego po raz drugi przy końcu pierwszego tygodnia głodowania, kiedy ostatecznie z całą dokładnością stwierdzam na jaką chorobę i w jakim stopniu cierpi kuracjusz.

Tylko zewnętrzne środki. Podczas głodowania nie wolno używać żadnych wewnętrznych środków, lekarstw oraz injekcji do złagodzenia dolegliwości, za to dopuszczalne są wszelkie zewnętrzne środki, jak. Np. butelki z wodą gorącą przy boleściach w wątrobie lub nerkach, kompresy, a przede wszystkim kompresy Szrota, wanny, itp.

Kwasy w żołądku. Jeżeli przy głodowaniu nagromadzą się kwasy w żołądku i zaczynają się odbijania, mdłości i chęć wymiotowania to najlepszym jest zamiast bardzo nieprzyjemnego przepłukiwania żołądka za pomocą rurki gumowej, wypić jednej 2 – 3 szklanek ciepłej czystej wody, co też zareaguje w gwałtowny sposób, wyrzucając zarówno wodę jak i kwasy.

Mycie nóg. W czasie wzmocnienia nerwów i całego organizmu oraz dla polepszenia snu i zabezpieczenia się od przeziębienia, należy codziennie z rana i wieczorem myć nogi zimną wodą. Mycie odbywa się w ten sposób, że do miednicy nalewa się wody, aby ona sięgała po kostki. Myje się początkowo jedną nogę, następnie drugą. Obmywać nogę należy prędko i starannie ze wszystkich stron, po wytarciu jej należy położyć stopę na kolano i rozetrzeć mocno rękoma. W ten sposób należy postąpić z drugą nogą. Cały zabieg nie powinien trwać dłużej niż 3 – 4 minuty. 2 minuty na każdą nogę. W ten sposób na obmywanie nóg w ciągu doby zużyje się wszystkiego 8 minut, natomiast korzyści dla ogólnego samopoczucia chorego będą wielkie.

Podwójna gorąca lewatywa. Po pięciu dniach głodowania i aż do jego końca chory musi codziennie z rana i wieczorem przyjmować po jednej łyżce stołowej oleju parafinowego – paraffin oil. Na siódmy dzień głodowania trzeba zastosować podwójną gorącą lewatywę, najlepiej to zrobić z rana w sposób następujący: z początku używa się zwyczajną lewatywę i 1,5 litra czystej wody. Jak tylko cała ta woda odejdzie z kiszek, natychmiast należy użyć drugiej lewatywy, rozmiar której ma być możliwie większy – 2 – 2,5 litra, a temperatura możliwie wyższa – 40 – 41 stopni C, tj. taką, którą może wytrzymać ręka. Wodę z tej drugiej lewatywy należy trzymać w kiszkach jak najdłużej 15 – 20 minut, aby kiszki zostały dobrze zaparzone. Takiej lewatywy nie należy używać częściej niż jeden raz na tydzień i stosować ją zawsze po porozumieniu z osobą kierującą głodowaniem. Również tylko na polecenie osoby kierującej głodowaniem nie częściej niż 1 raz na tydzień i nie wcześniej jak drugiego tygodnia głodowania kuracjusz musi stosować podwójną lewatywę z lapisem (argentura nitricum).

Podwójna lewatywa z lapisem. Dnia następnego po podwójnej lewatywie kuracjusz musi użyć środka przeczyszczającego, a następnego rana, tj. na ósmy dzień zastępować podwójną lewatywę z lapisem. Z początku chory musi użyć zwykłej lewatywy z 1,5 litra wody, ciepłej jak mleko, dopiero co wydojone. Jak tylko z kiszek odejdzie cała woda po tej lewatywie trzeba natychmiast zastosować lewatywę z lapisem. W tym celu należy użyć rozczynu przyrządzonego w aptece wg recepty: 1,5 litra wody destylowanej i ¾ gr. lapisu (argenti nitrici). Wodę do lewatywy należy nagrzać do temperatury mleka dopiero co wydojonego, nagrzewając ją na płycie i nie bezpośrednio na ogniu, a w butelce zanurzonej do wody gorącej. Wodę z tej lewatywy kuracjusz musi utrzymać w kiszkach w ciągu 10 – 15 minut. Wieczorem tegoż samego dnia chory musi zastosować jeszcze trzecią lewatywę, aby oczyścić kiszki ze wszystkich odchodów po pierwszych dniach.

FRAGM. KSIĄŻKI  ALEKSIEJ SUWORIN – Praktyczny kurs leczenia glodem